U Belgiji, zemlji gde pivo ima i svog nebeskog zaštitnika, manastiri su još u srednjem veku postala prva preduzeća za masovniju proizvodnju piva. I dok su manastiri u Austriji i Nemačkoj proizvodili pivo u duhu pivarske tradicije tih zemalja, uglavnom pšenična piva te piva donjeg vrenja, belgijski manastirisu razvili proizvodnju piva gornjeg vrenja.
Od manastirskih piva najcenjenija su ona što dolaze iz opatija trapističkog reda, nastala u 17. veku reformom glasnih srednjovekovnih graditelja cistercita. Trapistički manastiri redovno su uzorno organizovana poljoprivredna i manufakturna dobra koja obuhvataju i pivare. Od trapističkih manastira kojih su piva priznata šest ih je u Belgiji, od toga su po tri u valonskom (Chimay, Orval, Rochefort), odnosno u flamanskom delu (Westmalle, Sint Sixtus u Westvleterenu, Achel), dok se preostali sedmi (Schaapskooi) nalazi u Holandiji. Samo ti manastiri imaju pravo proizvedeno pivo nazivati trapističkim. Preduslovi su da je pivo proizvedeno unutar manastiraili pod punim nadzorom fratara, te da prodaja nije komercijalno usmerena, nego da se prihod troši za potrebe manastira ili pak u humanitarne svrhe.
Ako neko misli da marljiva braća trapisti pivo proizvode stotinama godina, razočaraće se. Postojeći trapistički manastiri, doduše, nastavljaju manastirsku tradiciju iz davnih vremena, no red trapista je današnje manastire preuzeo uglavnom tek nakon Francuske revolucije.
Najstariji je manastir Orval u Ardenima, utemeljen još u 11. veku, dok savremena proizvodnja piva nije pokrenuta prije 1931. I drugi po starosti manastir Rochefort, utemeljen 1230, nalazi se u Ardenima, a pivo proizvodi od 1899. Westmalle nedaleko Antwerpena utemeljen je 1794. Pivo se za interne potrebe kuva od 1836, za potrebe meštana prodaje se od 1870-ih, komercijalna proizvodnja započela je 1920, a najpoznatiji pivski var Westmalle Tripel razvijen je nakon Drugog svetskog rata.
Manastir Sint Sixtus u Westvleterenu u Flandriji utemeljen je 1831. Ima pivaru najmanjeg kapaciteta, zato pivo prodaje isključivo uz telefonsku porudžbinu, dok je za komercijalnu proizvodnju ovlašćena obližnja pivara. Braća iz Westvleterena utemeljila su 1850. manastir Chimay, koji pivo proizvodi od 1863, a bio je prvi koji je između dva svetska rata počeo da popularizuje pojam trapističkog piva. Od 1998. u udruženju trapističkih manastira je i opatija sv. Benedikta u mestu Achel. Utemeljili su je 1846. trapisti iz Westmallea, a pivo je počelo sa proizvodnjom 1852, no početkom Prvog svetskog rata braća su morala da napuste manastir. Sa Holandske strane granice nalazi se manastir Koningshoeven, gde je 1885. utemeljena pivara Schaapskoi koja proizvodi pivo pod komercijalnim imenom La Trappe.
Trapistička piva obično pripadaju pivskoj vrsti ale-ova, neka su suva, no većinom su slatkasta, svakako vrlo aromatična i sa iznad prosečnim udelom alkohola te sa mnogo nataloženog kvasca na dnu boce jer se fermentacija nastavlja i nakon punjenja u bocu. Kvasac u pivu Orval aktivan je punih osam meseci nakon što se boca začepi, dok se i nekoliko godina smatra poželjnim vremenom za odležavanje boce.
Za nazive se primjenjuju različiti načini imenovanja, zavisno o boji piva (Chimay) ili pak o njegovoj jačini. Najpoznatiji je sastav kojim se razlikuje osnovno pivo odnosno dve jače izvedbe (Dubbel i Tripel), a upotrebljavaju ga Westmalle ili La Trappe.
Većina trapističkih manastira ima u sastavu turistički centar gde se pivo može degustirati i kupiti, dok obilazak ostatka manastira najčešće nije dopušten. Pojedini manastiri, primera radi Orval ili Chimay, osim piva proizvode i sir, koji se, treba li uopšte reći, izvrsno nadopunjuje sa istoimenim pivom. Trapistička piva iz manastira s većom proizvodnjom, kao što su Chimay, Westmalle ili La Trappe, mogu se nabaviti u redovnoj prodaji pa tako i kod nas razmerno ali im relativno visoka cena smanjuje potrošnju.
Za razliku od trapističkih piva zaštićenih oznakom o autentičnosti porekla, belgijska manastirska piva (Abdijbier ili Bičres d'Abbaye) proizvode komercijalne pivare, oponašajući trapističke uzore odnosno koristeći se licencom dobijenoj od nekog manastira ili pak samo imenom nekog sveca. Počela su da se pojavljuju nakon Drugog svetskog rata, a prvo je bilo pivo koje se izvorno kuvalo u manastiru premonstratenškog ili norbertinskog reda Notre-Dame de Leffe u valonskoj provinciji Namur. Opatija je još 1952. sklopila ugovor s pivarom iz Overijsea u, zanimljivo, flamanskom delu zemlje. Kako je pivara s licencom s vremenom postala vlasništvo koncerna Interbrew (danas InBev), proizvodnju je preuzela glavna pivovara u njegovom sastavu Stella Artois u Leuvenu, a piva Leffe postala su jednim od zaštitnih znakova koncerna pa su nakon njegovog ulaska u srpskopivarstvo od druge poloviNe 2000-ih godina dostupna i kod nas.
